Door Sjoerd Hofstee,
Ids Postma won als schaatser alles wat te winnen valt. Tien jaar lang stond hij in de spotlights. Nu vindt hij uitdagingen in de luwte, op zijn melkveebedrijf. „Het leven houdt natuurlijk niet op na het schaatsen, voor een deel begint het pas.”
![1256396.jpg]( "1256396.jpg")
Ids Postma in zijn nieuwe stal. Foto:North-view
Laatst trok Ids Postma nog een keer naar de ijsbaan. Als bezoeker. De voormalige crack zag de huidige toppers door de bochten vliegen. Maar helemaal met hen meevoelen lukte niet meer. „Uit ervaring weet ik dat elke schaatser een moeilijk moment krijgt in zijn rit. Ook bij anderen zag ik dat altijd aankomen. ‘Daar gaat ie’, zei ik dan. Bij mijn laatste bezoek zag ik het niet meer. Dan is het bijna niet meer voor te stellen dat ik ook tien jaar lang die sport beoefende”, glimlacht de melkveehouder uit Dearsum.
Het is zo’n beetje een jaar geleden dat Postma de ijzers onderbond. De aandrang om zelf te schaatsen is dus weg. Het bevreemdt hem niet. „Jarenlang focus je je als schaatser op een paar wedstrijden per jaar. Dat valt op een gegeven moment tegen. De slijt komt er zeg maar in.”
Zes jaar geleden was het daarom klaar. Hij wilde een nieuwe uitdaging en wist dat die klaar lag: het ouderlijk melkveebedrijf. „In het bedrijf kun je veel sneller resultaat halen. Dat is leuk, maar het belangrijkste is om zo goed mogelijk te draaien en er een inkomen uit te halen.”
Om dat ook voor de lange termijn te waarborgen, kwam er dit jaar een nieuwe stal. 430 ligboxen telt het gebouw. Geen half werk dacht Postma. „Ik startte drieënhalfjaar geleden al met de vergunningaanvraag. Alles met elkaar kost het mooi wat tijd. Niet erg, maar dat moet je niet te vaak hebben.”
Drie groepen
Sinds september bevolken zo’n 200 koeien de stal. Vaarzen, nieuwmelkte en oudmelkte koeien in drie aparte groepen. Een deel van het jongvee loopt in de oude ligboxenstal die verder als wachtruimte dienst doet voor de 24-stands carrousel melkstal uit 2002.
Een nieuwe melkstal was derhalve niet nodig. De kosten van de stal kwamen nu op zo’n 2200 euro per koeplaats. Gerekend over 430 boxen welgesteld.
Die zijn duidelijk nog niet allemaal bezet. En bovendien, 430 maal 2200 euro is een knap bedrag. „Dat klopt, maar het is een lange termijninvestering. En ik ga ervan uit dat het ook wat oplevert. De technische resultaten verbeteren vast, bijvoorbeeld door een betere gezondheid van de koeien.”
Een betere gezondheid kwam niet zonder slag of stoot, ondervond Postma. De koeien moesten wennen aan hun nieuwe onderkomen met vlakke vloeren. „De meeste koeien lopen op een blokje. Nu gaat het beter, maar het bekappen ging de eerste weken snel, de klauwen sleten te veel en bijsnijden was dus niet nodig”, vertelt de melkveehouder met enig cynisme.
De koeien liggen in zandboxen. Dat lijkt de resultaten wel direct ten goede te komen. Met name de vaarzen presteren erg goed in de melkstal.
Na een paar weken kwam er wel een knieboom voorin de box. „De koeien gingen veel te ver naar voren liggen. Daar lag veel zand dus dat is prettig. Maar de boxen werden veel te vuil, de koeien daardoor ook en het kostte ons bergen werk.”
‘s Ochtends en ‘s avonds, onder het melken, schuift de melkveehouder of zijn medewerker de looppaden schoon. „Nadeel is dat we daarom altijd twee mensen nodig hebben tijdens het melken.
„Of de verwerking van het zand ook een nadeel is, weet ik nog niet. We lopen vast een keer tegen een kapotte pomp of giertank aan, maar dat zien we dan wel weer. Zand in de boxen biedt de koeien voordeel. De nadelen moeten we voor lief nemen.”
Houten bovenbouw
Opvallender dan de onderbouw is de bovenbouw. Samen met de Duitse stallenbouwer (een bevriende relatie van Postma’s vrouw Annie Friesinger) werd gekozen voor houten spanten en gordingen. „Qua kosten scheelt het niet veel met staal”, stelt Postma. „Het is een kwestie van smaak. Wij vinden het mooi. Met name binnen in de stal komt het hout erg vriendelijk over.”
Komt de stal van buitenaf, met een lengte van 105 meter en 36 meter breedte, ook vriendelijk over? „Dat is vooral een kwestie van wennen”, zegt Postma. „En wat is groot? Voor Nederland is deze stal nu misschien groot, maar ook dat is betrekkelijk. Als mensen de stal van binnen zien, stellen ze hun vooroordelen vaak snel bij.”
Dat ondervond Postma bij het bezoek van zijn dorpsgenoten. Hij nodigde hen onlangs uit, na de ingebruikname van de stal. „De oude stal is kleiner en overzichtelijker, maar na het bezoek stelden de burgers dat de koeien het nu eigenlijk net zo goed hebben als ‘s zomers in de wei.”
Betekent dat ook dat weidegang verleden tijd is? „Dat bepaal ik komend voorjaar”, zegt Postma. „Deze zomer bleven de koeien binnen in verband met de bouwerij, maar misschien laat ik ze er volgend jaar wel weer uit.”
Vooreerst krijgen de melkkoeien een rantsoen van 15 kilo maïs, 3 kilo corngold (vochtige maïsgluten) en onbeperkt kuil. Krachtvoer krijgen ze in de melkstal en de nieuwmelkten via de voercomputer. De maïs en de maïsgluten komen met een doseerbakje voor het voerhek. De kuil komt zo uit de kuilsnijder op de voergang. Met het schuifbord voor op de trekker wordt het netjes verdeeld.
Een goedkope voertechniek dus. Ook in de bouw van de stal bleef veel ‘overbodige’ luxe achterwege. Opmerkelijk zou je denken, voor iemand die toch een aardig zakcentje heeft verdiend met zijn eerste carrière. Of niet Postma? „Nee hoor, ik heb gewoon een financiering bij de bank en betaal dus ook rente. Natuurlijk heb ik goed verdiend met het schaatsen. Maar zeker niet voldoende om dit allemaal zomaar even te kunnen kopen of mijn hele leven op te teren.”
Juiste momenten
„Het leven houdt niet op na het schaatsen”, stelt Postma. „Voor een deel begint het nu pas. Van het werk op de boerderij bijvoorbeeld, geniet ik elke dag.” Genieten houdt daarbij niet in: de stal zo snel mogelijk vol. „Nee, waarom wel? Alleen al het feit dat ik nu zoveel ruimte heb dat ik vooreerst geen koeien gedwongen hoef af te voeren is prettig.”
Optimaliseren is daarom het credo en daarbij doorgroeien op de juiste momenten. De tijd leert wanneer die momenten er zijn. „Boeren en schaatsen lijken wat dat betreft sterk op elkaar: soms moet je de blik op oneindig zetten en ervoor gaan.”
Bron: [www.nieuweoogst.nu]
![logo_no.gif]( "logo_no.gif")
Ids Postma won als schaatser alles wat te winnen valt. Tien jaar lang stond hij in de spotlights. Nu vindt hij uitdagingen in de luwte, op zijn melkveebedrijf. „Het leven houdt natuurlijk niet op na het schaatsen, voor een deel begint het pas.”
Ids Postma in zijn nieuwe stal. Foto:North-view
Laatst trok Ids Postma nog een keer naar de ijsbaan. Als bezoeker. De voormalige crack zag de huidige toppers door de bochten vliegen. Maar helemaal met hen meevoelen lukte niet meer. „Uit ervaring weet ik dat elke schaatser een moeilijk moment krijgt in zijn rit. Ook bij anderen zag ik dat altijd aankomen. ‘Daar gaat ie’, zei ik dan. Bij mijn laatste bezoek zag ik het niet meer. Dan is het bijna niet meer voor te stellen dat ik ook tien jaar lang die sport beoefende”, glimlacht de melkveehouder uit Dearsum.
Het is zo’n beetje een jaar geleden dat Postma de ijzers onderbond. De aandrang om zelf te schaatsen is dus weg. Het bevreemdt hem niet. „Jarenlang focus je je als schaatser op een paar wedstrijden per jaar. Dat valt op een gegeven moment tegen. De slijt komt er zeg maar in.”
Zes jaar geleden was het daarom klaar. Hij wilde een nieuwe uitdaging en wist dat die klaar lag: het ouderlijk melkveebedrijf. „In het bedrijf kun je veel sneller resultaat halen. Dat is leuk, maar het belangrijkste is om zo goed mogelijk te draaien en er een inkomen uit te halen.”
Om dat ook voor de lange termijn te waarborgen, kwam er dit jaar een nieuwe stal. 430 ligboxen telt het gebouw. Geen half werk dacht Postma. „Ik startte drieënhalfjaar geleden al met de vergunningaanvraag. Alles met elkaar kost het mooi wat tijd. Niet erg, maar dat moet je niet te vaak hebben.”
Drie groepen
Sinds september bevolken zo’n 200 koeien de stal. Vaarzen, nieuwmelkte en oudmelkte koeien in drie aparte groepen. Een deel van het jongvee loopt in de oude ligboxenstal die verder als wachtruimte dienst doet voor de 24-stands carrousel melkstal uit 2002.
Een nieuwe melkstal was derhalve niet nodig. De kosten van de stal kwamen nu op zo’n 2200 euro per koeplaats. Gerekend over 430 boxen welgesteld.
Die zijn duidelijk nog niet allemaal bezet. En bovendien, 430 maal 2200 euro is een knap bedrag. „Dat klopt, maar het is een lange termijninvestering. En ik ga ervan uit dat het ook wat oplevert. De technische resultaten verbeteren vast, bijvoorbeeld door een betere gezondheid van de koeien.”
Een betere gezondheid kwam niet zonder slag of stoot, ondervond Postma. De koeien moesten wennen aan hun nieuwe onderkomen met vlakke vloeren. „De meeste koeien lopen op een blokje. Nu gaat het beter, maar het bekappen ging de eerste weken snel, de klauwen sleten te veel en bijsnijden was dus niet nodig”, vertelt de melkveehouder met enig cynisme.
De koeien liggen in zandboxen. Dat lijkt de resultaten wel direct ten goede te komen. Met name de vaarzen presteren erg goed in de melkstal.
Na een paar weken kwam er wel een knieboom voorin de box. „De koeien gingen veel te ver naar voren liggen. Daar lag veel zand dus dat is prettig. Maar de boxen werden veel te vuil, de koeien daardoor ook en het kostte ons bergen werk.”
‘s Ochtends en ‘s avonds, onder het melken, schuift de melkveehouder of zijn medewerker de looppaden schoon. „Nadeel is dat we daarom altijd twee mensen nodig hebben tijdens het melken.
„Of de verwerking van het zand ook een nadeel is, weet ik nog niet. We lopen vast een keer tegen een kapotte pomp of giertank aan, maar dat zien we dan wel weer. Zand in de boxen biedt de koeien voordeel. De nadelen moeten we voor lief nemen.”
Houten bovenbouw
Opvallender dan de onderbouw is de bovenbouw. Samen met de Duitse stallenbouwer (een bevriende relatie van Postma’s vrouw Annie Friesinger) werd gekozen voor houten spanten en gordingen. „Qua kosten scheelt het niet veel met staal”, stelt Postma. „Het is een kwestie van smaak. Wij vinden het mooi. Met name binnen in de stal komt het hout erg vriendelijk over.”
Komt de stal van buitenaf, met een lengte van 105 meter en 36 meter breedte, ook vriendelijk over? „Dat is vooral een kwestie van wennen”, zegt Postma. „En wat is groot? Voor Nederland is deze stal nu misschien groot, maar ook dat is betrekkelijk. Als mensen de stal van binnen zien, stellen ze hun vooroordelen vaak snel bij.”
Dat ondervond Postma bij het bezoek van zijn dorpsgenoten. Hij nodigde hen onlangs uit, na de ingebruikname van de stal. „De oude stal is kleiner en overzichtelijker, maar na het bezoek stelden de burgers dat de koeien het nu eigenlijk net zo goed hebben als ‘s zomers in de wei.”
Betekent dat ook dat weidegang verleden tijd is? „Dat bepaal ik komend voorjaar”, zegt Postma. „Deze zomer bleven de koeien binnen in verband met de bouwerij, maar misschien laat ik ze er volgend jaar wel weer uit.”
Vooreerst krijgen de melkkoeien een rantsoen van 15 kilo maïs, 3 kilo corngold (vochtige maïsgluten) en onbeperkt kuil. Krachtvoer krijgen ze in de melkstal en de nieuwmelkten via de voercomputer. De maïs en de maïsgluten komen met een doseerbakje voor het voerhek. De kuil komt zo uit de kuilsnijder op de voergang. Met het schuifbord voor op de trekker wordt het netjes verdeeld.
Een goedkope voertechniek dus. Ook in de bouw van de stal bleef veel ‘overbodige’ luxe achterwege. Opmerkelijk zou je denken, voor iemand die toch een aardig zakcentje heeft verdiend met zijn eerste carrière. Of niet Postma? „Nee hoor, ik heb gewoon een financiering bij de bank en betaal dus ook rente. Natuurlijk heb ik goed verdiend met het schaatsen. Maar zeker niet voldoende om dit allemaal zomaar even te kunnen kopen of mijn hele leven op te teren.”
Juiste momenten
„Het leven houdt niet op na het schaatsen”, stelt Postma. „Voor een deel begint het nu pas. Van het werk op de boerderij bijvoorbeeld, geniet ik elke dag.” Genieten houdt daarbij niet in: de stal zo snel mogelijk vol. „Nee, waarom wel? Alleen al het feit dat ik nu zoveel ruimte heb dat ik vooreerst geen koeien gedwongen hoef af te voeren is prettig.”
Optimaliseren is daarom het credo en daarbij doorgroeien op de juiste momenten. De tijd leert wanneer die momenten er zijn. „Boeren en schaatsen lijken wat dat betreft sterk op elkaar: soms moet je de blik op oneindig zetten en ervoor gaan.”
Bron: [www.nieuweoogst.nu]
